กาลครั้งหนึ่งมีชายคนหนึ่งชื่อ อบูซอลิห์ อาศัยอยู่ในเมืองญิลาน ในประเทศเปอร์เซียหรืออีหร่านในปัจจุบัน อบูซอลิห์
เป็นเด็กที่มีมารยาทงดงามยิ่ง เป็นเด็กที่ยึดมั่นในศาสนาอย่างเคร่งครัด ทุกคนรู้จักเขาว่าเป็นผู้นำที่มีความซื่อสัตย์ทั้งคำพูดและการกระทำ กล่าวกันว่าเขาสืบเชื้อสายมาจากท่านซัยยิดินาฮะซันหลานชายของท่านนบีมูฮำหมัด ศ้อลฯ
เมื่อตอนเป็นหนุ่ม อบูซอลิห์ ได้ถูกกล่าวขานจากบุคคลทั่วไปในความรอบรู้และคุณธรรมของเขา อบูซอลิห์ ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการทำอิบาดะฮ์ ประกอบการงานที่ดีไม่ลุ่มหลงไปตามการหลอกลวงของโลกดุนยา วันหนึ่งหลังจากการทำ
อิบาดะฮ์เสร็จ เขาก็ออกจากบ้านไปนั่งที่โขดหิน เพื่อดูสายน้ำและรำลึกถึงความยิ่งใหญ่ของอัลลอฮฺ ขณะที่เขากำลังเพลิดเพลินอยู่นั้นสายตาก็เหลือบเห็นแอปเปิ้ลลูกหนึ่งลอยน้ำมา ด้วยความหิวกระหาย อบูซอลิห์จึงหยิบขึ้นมาทันที เขาทานได้เสี้ยวหนึ่ง
อบูซอลิห์ รู้สึกตกใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อนึกได้ว่า “นี่ไม่ใช่แอปเปิ้ลของเรานี่”
อบูซอลิห์รู้สึกหวั่นกลัวขึ้นมาจับจิตด้วยความเกรงกลัวว่าอัลลอฮฺจะทรงลงโทษ เนื่องจากเขากินอาหารของคนอื่นเข้าไป อบูซอลิห์ครุ่นคิดถึงเรื่องนี้อยู่ไม่นานจึงตัดสินใจว่า “ตนต้องเดินไปตามสายน้ำนี้เพื่อหาว่า แอปเปิ้ลผลนี้เป็นของใคร” หากเจอเจ้าของ เขาจะขออภัยเจ้าของที่เขาทานแอปเปิ้ลโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต ด้วยความยำเกรงัลลอฮ์ อบูซอลิห์จึงออกเดินทางทวนสายน้ำมุ่งหน้าหาเจ้าของแอปเปิ้ล
ในเวลาต่อมา อบูซอลิห์จึงเดินทางมาถึงสวนแอปเปิ้ลสวนหนึ่งที่มีกิ่งของมันยื่นมายังแม่น้ำ เขาเห็นแอปเปิ้ลกำลังสุขอยู่เต็มต้นด้วยความมั่นใจว่าแอปเปิ้ลที่เขากินไปนั้นต้องมาจากต้นนี้แน่นอน
อบูซอลิห์จึงตรงเข้าไปหาเจ้าของสวนซึ่งมีชื่อว่า อัลดุลลอฮ์ ซอมาอี แล้วเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้เขาฟัง เจ้าของสวนได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด รู้สึกประทัปใจในความซื่อสัตย์ของเด็กหนุ่มซอลิห์ ประกอบกับหน้าตาเด็กคนนี้งดงามยิ่ง บ่งบอกถึงการเป็นคนมี
คุณธรรม เจ้าของสวนจึงเอยว่า “ได้…ข้าจะยกโทษให้เจ้า แต่เจ้าต้องทำงานในสวนของข้าเป็นเวลา 12 ปี อบูซอลิห์ไม่พูดกระไร เขาน้อมรับเงื่อนไขนี้ด้วยความยินดีเพียงเพื่อได้รับการยกโทษจากเจ้าของสวนและการอภัยโทษจากอัลลอฮฺในความผิดที่เขาทานแอปเปิ้ลผลนั้นไป
อบูซอลิห์ทำงานในสวนนี้อย่างมุ่งมั่นและขยันขันแข็งโดยไม่เถลไถลแม้แต่น้อย จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ในที่สุดก็ล่วงมาถึง 12 ปี อบูซอลิห์จึงขออำลาเพื่อกลับบ้านเกิดเมืองนอน แต่อัลดุลลอฮ์เจ้าของสวนพูดว่า “โอ้หนุ่มน้อย…เจ้าทำงานมาถึง 12 ปีก็จริง แต่ข้ายังไม่ได้ยกโทษให้แก่เจ้าดอก จนกว่าเจ้าจะต้องแต่งงานกับลูกสาวของข้าเสียก่อน เพียงแต่ลูกสาวของข้าตาบอด หูหนวก เป็นใบ้และพิการด้วย” อบูซอลิห์นิ่งอยู่นาน เนื่องจากมันเป็นเงื่อนไขที่หนักมาก แต่เมื่อคำนึงถึงโลกหน้าที่น่ากลัวยิ่งแล้ว อบูซอลิห์จึงตกลงรับการแต่งงาน
เมื่อพิธีนิกะฮ์เสร็จสิ้น อบูซอลิห์จึงเข้าสู่เรือนหอเพื่อจะได้พบภรรยา เมื่ออบูซอลิห์เข้าสู่ประตูเรือนหอเขาก็ตกใจเมื่อพบว่าผู้หญิงที่อยู่ในห้อง มีหน้าตาที่งดงามหาที่ติมิได้ อบูซอลิห์จึงวิ่งออกจากห้อง “นางไม่ใช่ภรรยาของข้า” อัลดุลลอฮ์ เมื่อเห็นอบูซอลิห์ตกอกตกใจเช่นนั้น ท่านอัลดุลลอฮ์จึงเรียกซอลิห์มาหาแล้วเอยขึ้นว่า “โอ้ลูกรักของข้า เธอนั้นแหละคือภรรยาของเจ้า ที่ข้าบอกว่านางหูหนวก ก็เพราะนางไม่เคยฟังสิ่งไรสาระเลย ที่ข้าบอกว่านางเป็นใบ้เนื่องจากตลอดชีวิตของนางนางไม่เคยพูดจาโกหกและพูดคำพูดที่ไม่ดีเลย และที่ข้าบอกว่านางพิการก็เพราะนางไม่เคยใช้ร่างกายส่วนใดฝ่าฝืนคำสั่งของอัลลอฮฺ โอ้…ลูกรักเพื่อตอบแทนความซื่อสัตย์ จิตใจอันสะอาด และความยำเกรงอันยิ่งใหญ่ที่เจ้ามีต่ออัลลอฮฺ ข้ายกลูกสาวที่รักของข้าให้แก่เจ้า”
อบูซอลิห์กล่าวขอบคุณอัลลอฮฺ เขารู้สึกปิติยิ่งหนัก ในที่สุดทั้งสองสามีภรรยาก็ครองคู่กันอย่างมีความสุข
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น